₺ 171,00
Açıklama
15x20CM 48S
İngilizceden Çeviren: Taylan Onur
İçindekiler
Giriş
Max Stirner, Biricik Olanın Filozofu
Hegel’e Referans
Stirner’in Eleştirel Okunmasına Katkı
Stirner’i Biricik’in filozofu olarak okumam ve burada sunulan diğer yazılarıma göre değişen bir tarzda bir “birey teorisi”ni yeniden inşa etmenin doğrudan yolu, en azından bana göre, onlara burada birlikte yeni bir yaşam vermeyi meşrulaştıran bir amaç tutarlılığını gösteriyor gibi görünüyor.
Anarşist okumaların mevcut donmuş panoramasında, Biricik ve Mülkiyeti (The Ego and Its Own)’nin kaynaklarına dönmek her zaman radikal bir şoktur. Başka hiçbir şey olmasa bile, bu, iktidarın dikkatli tahminlerindeki endişeleri gidermek zorunda kalmayacak ya da sahip olması muhtemel az sayıdaki okuyucuyla herhangi bir ilgi ya da en azından çok az ilgi göstermeyecek garip bir kitabın kalıcı talihini açıklıyor. Hiçbir tahmin daha az dikkatli değildi.
Çoğu zaman aklıma Biricik ve Mülkiyeti’nin birkaç sayfasını okumak geliyor, başka türden konuların derinliklerine inmeye niyetli olsam bile. Ve her zaman bilinmeyen bir bölge üzerinde kısa bir yoldur.
Stirner, derinlere nüfuz eden, soluklanmaya izin verme-yen, yarı yolda durmayan, ama ansızın dibe inen keskinleştirilmiş bir bıçaktır. Ve bunu sadece düşünceyle yapı-yor. Olaylar zaman zaman oradaysa, dikkati çekmek, ayakları yere bastırmak ve böylece belki de bir memnuniyet gülümsemesini kışkırtmak için oradadırlar. Düşünülmemiş. Doğrusal bir tarzda hareket eder, gerçeklikle köprüleri koparır ve entelektüel görünümlerin saygınlığıyla, olaylar hakkında söz söylemeden önce teslim olur, solgun ve zayıftır, sonra şans eseri sinirlerine çarparlarsa özür dilemenin tüm itaatlerini yapar. Stirner’in düşüncesi, nadir bir vahşilikle çiğ ve çıplak bir düşüncedir. Fazla aşırıdır. Klasik bir fil gibi, kalın derisiyle felsefi porselen dükkânında kendine yer açar.
Açıkça bir öğretmen var, ancak bu öğretmen tuhaf biri. Bu, kendi elindeki bıçakları keskinleştirip sonra da en tehlikeli kısmını dikkatlice körelten, hatta gücü tam da bu köreltilmiş noktaya dayandıran Hegel. Stirner bu noktanın ötesine geçer (Marx bunun yerine öğretmeniyle ilgili olarak bir adım daha geriye gitmiştir — diyalektiğin başı ve ayakları meselesi bundan ibarettir), okuyucunun neredeyse fark etmediği bir şeyin ötesine geçer. Stirner’den sonra, uygarlığın barbarca seyrekleşmesinin ve uzlaşma koşullarının bu tarafında yer alan ve onun özenli bir tavırla, neredeyse farkına varmamıza gerek kalmadan izini sür-düğü düşünceden başka bir olası kullanım yoktur.
Bir sonraki adım sadece eylem olabilir, gevezelik saltanatı tarif edilemez hale geldi.
“Ben sadece kendim olmak istiyorum. Doğayı, insanları ve yasalarını, insan toplumunu ve onun sevgisini küçümsüyorum ve onunla her türlü genel ilişkiyi, hatta dil ilişkisini bile koparıyorum. Görevinizin tüm iddialarına, kategorik adaletinizin tüm atamalarına, benliğimin sarsılmazlığına karşıyım. Ve zaten dili her kullandığımda taviz veriyorum. Ben ‘anlatılmaz’ım, ‘sadece kendimi tezahür ettiriyorum”
Sorgulamayı bitiren düşünce, ilkel, yeterince kültürlü ol-mayan, nezaketi ve görgü kurallarını bilmeyen bir şey olarak görülür. Bu yüzden barbarca olarak kabul edilir. Devam etme imkânsızlığı nedeniyle, akademilerin dilsel ortodoksisi açısından bazen kekeler. İçeride sıkışıp kalmış, dışarı çıkamayan büyük duygusal baskı hakkında konuş-maya devam edememe sorunu ortadadır. Fakat neden Hegelyen düşünce mekanizmasının daha da ayırt edilmesiyle ortaya çıksın? Bu da nihayetinde ortak anlayışın denize atılan son unsuru haline geliyor. Hatta Neo-Kantçılar bile şunu sormaya çalışıyor: Kimdi o ve onların koordineli sohbetlerinden ne istiyordu? Zaten, onların yöntemlerine pek dikkat etmediği düşünülürse.
Anarşistlerin, kendi taraflarında, Stirner’i okumanın ne anlama geldiğini hesaba kattıklarını söylemeye çalışmıyorum. Bazen, akademininkinden çok farklı olmayan nedenlerle, dinlenme anlarına ritim veren rahatlatıcı cenaze töreni için aynı arzuyla okurlar. Ve bu okumalar neden farklı şekilde ilerlesin? Belki de anarşistlerin gizli bir felsefe taşına, teorinin alanına ışık tutan bir sırrı olduğu için? Ben öyle düşünmüyorum, en azından bu, kişinin kendisini bir varoluş kategorisi olarak anarşist olarak görmesi, iktidarın reddinin derin ve kirlenmemiş saflığında konsolide olan ve bunu söyleyen basit bir gerçeğin ürettiği bir tür ayrıcalık anlamına geliyorsa. Stirner de bunu küçümserdi.
Anarşist ilkeleri mükemmel bir şekilde yerine getirmek.
Catania, August 20, 1998,
Alfredo M. Bonanno
