Palestine, mon amour

Açıklama

4/8 Temmuz gönderimlere başlanacaktır.
15x20cm. 100s.

Kimse, Filistin topraklarında neler olup bittiğini tam olarak kavrayamaz, bu uzun süredir orada yaşayan halkların kanlı iniş çıkışlarını takip edenler bile. Sadece erkekler ve kadınlar, çocuklar ve yaşlılar değil, yol tozları ve yağmurlu günlerde onları kaplayan çamur, boğucu sıcak ve bunaltıcı havanın kokusu bile birbirlerine nefret ve şüpheyle bakıyor.
Tartışmanın ‘resmi’ terimleri iyi bilinmektedir. İsrailliler Filistinlileri topraklarından kovdular, ancak bu o kadar uzun zaman önce oldu ki, kamplardaki kulübelerde doğan bazı insanlar şimdi elli yaşında. Devletlerarasındaki saçma tartışmalar, toprak parçalarının sürülen insanlara iade edilmesiyle sonuçlandı, ancak bu topraklarda yaşamak imkânsız. İsrail’de çalışmazsan aç kalırsın. İkinci Siyonist dalga, ucuz bir Filistinli işgücünün sömürülmesi ve şimdi yeni Filistin Devleti’ni oluşturması gereken topraklardaki tarlaların ücretsiz kullanımı yoluyla zenginleşti. Ancak tüm bunlar sorunun özünü kavrayamamakla kalmıyor, onu tanımlamaya bile başlamıyor. Belki de “bölgeler”deki, taşların halklarının ilk halk ayaklanması sırasında bu mantıklıydı. Artık işler giderek vahşileşen bir “Lübnanlaşma”ya doğru ilerliyor.
Tarafların hiçbiri geri çekilmek istemiyor çünkü bu iç çatışmaya, düşmana askeri düzeyde zafer kazandıracağı neredeyse kesin olan yıkıcı bir iç savaşa yol açacaktır.
Ve böylece hiç bitmeyen bir döngü içinde birbirlerine saldırmaya devam ediyorlar. Her iki taraf da elindeki silahları kullanıyor: Filistinliler kendi bombalarıyla kendilerini havaya uçuruyor; İsrail’in bölgedeki evleri uçaklarla bombalaması. Barıştırma haritaları, iç anlaşmalar, BM garantileri ve Bush’un içi boş ‘üzüntüleri’ var.
Sorun, ancak bu tür durumlara aşina olan birinin kavrayabileceği bir hızla gelişiyor ve kronikleşiyor. Birisi Filistinlilerinki gibi koşullarda, onlarınki gibi beklentilerle, yani hiçbir umutla yaşamadığında, nefret daha da şiddetleniyor. Ne çocukları için ne de doğdukları yerin geleceği için bir umutları var. Ve bizim için bu kadar şiddetli ve anlaşılmaz olan bu nefretin bütünleyici aşırıcılıktan beslendiği doğru değil. Nasıl oluyor da kendi bombalarıyla kendini havaya uçuran gençlerin çoğu okullu, diplomalı, kimi zaman yurt dışından alınmış diplomalı, aile ve çocuk sahibi oluyorlar. Sahip olmadıkları şey umuttur. Onlar için, hapseden, bombalayan, işkence yapan bir düşmana karşı duyulan nefretten başka bir şeyin olmadığının farkındalar. Öte yandan herkes işe giderken, diskoda dans ederken, yatağında uyurken havaya uçma korkusu yaşıyor. Burada da, başka alternatif görmeyen kör nefret, insanları hükümetin baskıda daha fazla güç kullanmasını talep etmeye itiyor. 1968’de Mapai’de kurulan İsrail İşçi Partisi’nin en aydınları bile (ilk yerleşimleri destekleyen Siyonist güçlerden biri) seçmen tabanını kaybetme korkusuyla sessiz kaldı. Birçoğu Likud’u (kelimenin tam anlamıyla ‘birleşme’ anlamına gelen sağcı parti) Filistinlilere karşı ülkeyi yönetebilecek tek güç olarak görüyor.
Bu koşullar altında barıştan bahsetmek, temiz eller ve kirli bir vicdanla her şeyden sıyrılmanın başka bir yoludur.
Eylül 1982’de Sabra ve Şatila’da Hıristiyan-Marunîler tarafından düzenlenen veya Eylül 1970’te Ürdün Kralı Hüseyin tarafından düzenlenen ve Nisan 1971’e kadar süren ve 4.600 ölü ve 10.000 yaralıyla sonuçlanan (Kara) Eylül 1970’te Filistinlilere yönelik organize katliamlar hala devam ediyor. Bununla birlikte, İsrail veya silahlı aracılarından biri tarafından gerçekleştirilirse, bölgenin tamamen istikrarsızlaşmasına yol açacaktır. Ben bu satırları yazarken, İsrail, Suriye’de Filistinlilerin görev yaptığı varsayılan bazı yerlere saldırdı; Şimdiki zaman en kötülerinden biridir.
Görünürde barış ihtimali yok. İdeal çözüm, en azından halkların özgürlüğüne sahip olan herkesin görebildiği kadarıyla, genelleştirilmiş bir ayaklanma olacaktır. Başka bir deyişle, İsrail halkından başlayan, kendilerini yöneten kurumları yok edebilecek ve Filistin halkına aracılar olmadan doğrudan işbirliği ve karşılıklı saygıya dayalı bir barış önerebilecek bir intifada . Ancak şu an için bu bakış açısı sadece bir hayal. En kötüsüne hazırlanmalıyız.

Alfredo M. Bonanno